by IUF Asia/Pacific | Jun 2, 2023 | ภาษาไทย Thai, Climate Crisis, Defending Democracy
ในอดีต กองทัพในหลายประเทศ ใช้วิกฤตทางการเมือง สังคม และเศรษฐกิจเพื่อประกาศภาวะฉุกเฉิน ยึดอำนาจและระงับประชาธิปไตย แต่ในปัจจุบัน กองทัพอาศัยวิกฤตด้านสิ่งแวดล้อมในการอ้างเหตุผลเพื่อแทรกแซงทางทหารและจัดเตรียมกองกำลังติดอาวุธ กล่าวคือ การเปลี่ยนแปลงทางสภาพภูมิอากาศนำไปสู่เหตุการณ์สภาพอากาศที่รุนแรงและเกิดบ่อยครั้งมากขึ้น ทำให้เรามีโอกาสที่จะเกิดภาวะฉุกเฉินบ่อยขึ้น ซึ่งนำไปสู่การประกาศสภาวะฉุกเฉินของกองทัพและการชะงักของของระบอบประชาธิปไตย ในหลายประเทศ ที่มีเหตุฉุกเฉินด้านสภาพอากาศอย่างต่อเนื่อง ได้สร้างความเสี่ยงที่จะนำไปสู่การระงับประชาธิปไตยและสิทธิในระบอบประชาธิปไตย ทั้งที่ระบอบประชาธิปไตยและสิทธิในระบอบประชาธิปไตยเป็นสิ่งที่จำเป็นจ้องใช้ในการรับมือกับวิกฤตสภาพภูมิอากาศและการันตีความยุติธรรมด้านสภาพอากาศ
เมื่อวันที่ 14 พฤษภาคม พ.ศ. 2566 พายุไซโคลนมอคค่า ซึ่งเป็นพายุโซนร้อนระดับที่ 5 ได้พัดถล่มชายฝั่งบังกลาเทศและพื้นที่ทางตะวันตกของประเทศพม่า ทำให้เกิดการสูญเสียชีวิตและสร้างความหายนะในวงกว้างในรัฐยะไข่ และเมืองหลวงซิตตเว
เป็นที่เข้าใจกันดีว่าเหตุการณ์สภาพอากาศสุดขั้ว อย่างพายุไซโคลนมอคค่าที่เกิดขึ้น มีความถี่และความรุนแรงเพิ่มมากขึ้นเนื่องจากการเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศที่เกิดจาก(มนุษย์) ซึ่งเรามักไม่เข้าใจบริบททางการเมืองของเหตุการณ์สภาพอากาศรุนแรงเหล่านี้ว่ามีผลกระทบอย่างลึกซึ้ง ทั้งการสูญเสียชีวิต การทำลายล้าง และการพลัดถิ่น
เครือข่ายสันติภาพเพื่อผู้หญิง (Women’s Peace Network) ได้รายงานอย่างกล้าหาญถึงการปราบปรามอย่างโหดร้ายและการละเมิดสิทธิมนุษยชนในพม่า โดยได้จัดการบรรยายสรุปเมื่อวันที่ 16 พฤษภาคม โดยประเมินผลกระทบของพายุไซโคลนมอคคาและสรุปวิธีที่รัฐบาลทหารอาศัยเหตุพายุไซโคลนในการปราบปรามประชาชนในทาง ดังจะเห็นได้จากในรายงานที่กล่าวว่า
รายงานเกี่ยวกับการตอบสนองของรัฐบาลทหารต่อพายุไซโคลนมอคค่าชี้ให้เห็นว่า รัฐบาลทหารได้ทำลายความพยายามของชาวโรฮิงญาที่จะอพยพย้ายถิ่นฐาน [ภายในประเทศ] และได้ปิดกั้นการเข้าถึงความช่วยเหลือที่ส่งไปยังค่ายของพวกเขาและพื้นที่โดยรอบ ซึ่งพ้องกันการกระทำของรัฐบาลทหารที่มุ่งส่งเสริมการแบ่งแยกสีผิวในรัฐยะไข่หลังการพยายามทำรัฐประหารเมื่อวันที่ 1 กุมภาพันธ์ 2564
วิธีการที่กองทัพรับมือกับผลกระทบร้ายแรงของพายุไซโคลนมอคค่าต่อรัฐยะไข่และค่ายผู้ลี้ภัยชาวโรฮิงญาในบังกลาเทศ
อาจะเรียกได้ว่าเป็น “การปล่อยเลยตามเลย” ซึ่งชวนให้นึกถึงเหตุการณ์บังคับให้พลัดถิ่นฐานของชาวโรฮิงญา และเหตุการณ์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่กระทำโดยกองทัพในปี 2560 ซึ่งคณะมนตรีสิทธิมนุษยชนแห่งสหประชาชาติตัดสินว่าเป็นอาชญากรรมต่อมนุษยชาติ
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทำให้เราเห็นการบรรจบกันของความเปราะบางทางสภาพอากาศ และความเปราะบางของประชากรที่อาศัยอยู่ภายใต้การปกครองของทหาร ความเปราะบางเหล่านี้ขยายใหญ่ขึ้นจากการประหัตประหารทางการเมืองอย่างเป็นระบบและการฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ที่กระทำต่อกลุ่มชาติพันธุ์ ผู้คนเหล่านี้ไม่เพียงแต่ต้องทนทุกข์กับการสูญเสียชีวิต บ้านเรือนถูกทำลาย การถูกกีดกันและการพลัดถิ่น แต่พวกเขายังถูกจำกัดไม่ให้มีการเตรียมตัวหรือร่วมกันเพื่อปกป้องชุมชนของตนเอง
เมื่อเกิดวิกฤตทางมนุษยธรรมหลังเหตุการณ์สภาพอากาศรุนแรง อย่าง พายุไซโคลน เรามักจะเห็นองค์กรช่วยเหลือระหว่างประเทศแสดงเหตุผลความจำเป็นในการทำงานร่วมกับรัฐบาลทหาร หน่วยงานช่วยเหลือบางแห่งดูเหมือนจะเชื่อว่าระบอบเผด็จการรวมศูนย์เป็นกลไกการให้ความช่วยเหลือที่มีประสิทธิภาพ โดยละเลยความจริงที่ว่าระบอบเผด็จการนั้นเองที่สร้างความเสียหายอย่างมหาศาล และขโมยทรัพยากรสาธารณะ รวมถึงความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรม และถ่ายโอนไปยังชนชั้นสูงและพวกพ้องที่มีอำนาจ โดยการขโมยทรัพยากรสาธารณะนี้เองที่เป็นหนึ่งในสาเหตุหลักที่ทำให้ระบอบเผด็จการรวมศูนย์ดังกล่าวเกิดขึ้น
นอกจากนี้ ระบอบเผด็จการยังมีอิทธิพลในการกำหนดวิกฤตด้านมนุษยธรรมและความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรม กล่าวคือ ประชากรที่ถูกระบุว่าเป็นศัตรูกับรัฐและ/หรือกลุ่มชาติพันธุ์หรือศาสนาที่เฉพาะเจาะจงจะถูกปฏิเสธไม่ให้เข้าถึงความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรม ดังที่เราเห็นในพม่าทุกวันนี้ สงครามของรัฐบาลทหารต่อประชากรพลเรือนขยายไปถึงการปฏิเสธความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรม เหตุผลนั้นไม่ซับซ้อน กล่าวคือ ในการเป็นเหยื่อจากวิกฤตด้านมนุษยธรรมและมีสิทธิ์ที่จะได้รับความช่วยเหลือด้านมนุษยธรรมนั้น จะต้องถูกมองว่าเป็นมนุษย์ก่อน
อย่างไรก็ตาม นับตั้งแต่ปี พ.ศ. 2488 เป็นต้นมา เราได้เห็นจุดเริ่มต้นของการสิ้นสุดของระบอบประชาธิปไตยในหลายประเทศ (ซึ่งมักมาจากการแทรกแซงของต่างประเทศ) ซึ่งมีการประกาศสถานการณ์ฉุกเฉินในระดับชาติหรือระดับย่อยของประเทศ (รัฐ ภูมิภาค จังหวัด) และมีการส่งกำลังทหารไปตามท้องถนน เมื่อทหารออกจากค่ายทหาร นายพลทหารและลูกๆ ของพวกเขาก็เข้าสู่ชีวิตทางการเมือง พลเรือน และเศรษฐกิจอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าอำนาจของรัฐสภาที่มาจากการเลือกตั้งจะได้รับการฟื้นฟูและเกิดการเลือกตั้งตามระบอบประชาธิปไตย แต่กองทัพยังคงควบคุมพรรคการเมืองและรักษาฐานที่มั่นในทางการเมืองและเศรษฐกิจ ซึ่งสิ่งเหล่านี้กลายเป็นภาวะฉุกเฉินตลอดกาลสำหรับประชาชน
วิกฤตการณ์ที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องนี้ส่งผลให้เกิดการนิยาม “ความทนทานต่อสภาพอากาศ” (climate resilience) ใหม่ กล่าวคือ เราจะมีความทนทานทางสภาพอากาศ ซึ่งเกี่ยวข้องกับความรับผิดชอบร่วมกันได้นั้น ก็ต่อเมื่อเราดำรงอยู่ในสังคม เศรษฐกิจ และวัฒนธรรมที่มีความเท่าเทียม และรับประกันว่าสุขภาพของมนุษย์ การดำรงชีวิต และสิ่งแวดล้อมได้รับการคุ้มครอง อย่างไรก็ตาม ปัจจุบันเราเรียกร้องความทนทานต่อสภาพอากาศจากชนชั้นนำทางการเมือง ซึ่งมีแต่จะทำให้เราต้องเผชิญกับเหตุการณ์สภาพอากาศที่รุนแรงต่อไป เพราะเราไม่มีกลไกประชาธิปไตยสำหรับการดำเนินการและความรับผิดชอบร่วมกัน และยังรวมถึงในบางกรณีอย่างชุมชนที่เปราะบางที่ไม่มีสิทธิในการย้ายถิ่นฐาน
ในหลายประเทศ ฝ่ายขวาสุดได้เปลี่ยนจาก การปฏิเสธสภาพภูมิอากาศเป็น ความตื่นตระหนกด้านสภาพอากาศ พวกเขาใช้โอกาสทางการเมืองดังกล่าวในการประกาศความล้มเหลวของรัฐในการช่วยเหลือชุมชนที่ได้รับผลกระทบ (โดยเฉพาะชุมชนในชนบทที่เปราะบางต่อสภาพอากาศ) การเผชิญกับวิกฤตครั้งใหม่นี้ ฝ่ายขวาสุดยังเน้นย้ำและเรียกร้องให้มีผู้นำที่เข้มแข็ง ซึ่งเป็นคำที่ประชานิยมหมายถึงการปกครองแบบเผด็จการ เช่นเดียวกับภาวะฉุกเฉินต่างๆ ที่เกิดขึ้นเพื่อตอบสนองต่อภัยคุกคามภายนอกต่อประเทศชาติ วิกฤตทางสภาพอากาศ โดยเหตุเหล่านี้เองที่จะถูกใช้โดยกลุ่มขวาจัดเพื่อสร้างความชอบธรรมในการระงับระบอบประชาธิปไตย
ในวิกฤตการณ์สภาพภูมิอากาศที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่องนี้ อาจส่งผลให้เราต้องเผชิญกับสภาวะฉุกเฉินด้านสภาพภูมิอากาศอย่างต่อเนื่อง เนื่องจากเหตุการณ์สภาพอากาศรุนแรง ทั้งคลื่นความร้อน ไฟป่า ซึ่งทวีความรุนแรงขึ้นจากสิ่งที่เรียกว่า “การเด้งกลับทางสภาพภูมิอากาศ” (climate whiplash)จากเหตุการณ์รุนแรงหนึ่งไปสู่อีกเหตุการณ์หนึ่ง (เช่น เกิดภัยแล้งตามด้วยน้ำท่วม หรือเกิดไฟป่าแล้วตามด้วยฝนตกหนัก) จะเกิดอะไรขึ้น หากสิ่งนี้นำไปสู่สภาวะฉุกเฉินอย่างต่อเนื่องที่ระงับประชาธิปไตยโดยถาวร?
เขียนโดย ดร.มูฮัมหมัด ฮิดายัท กรีนฟิลด์ เลขาธิการ IUF ประจำภูมิภาคเอเชียและแปซิฟิก
by IUF Asia/Pacific | May 29, 2023 | Human Rights, Social Justice, Women Unions & Power
The following report was been prepared by courageous women reporters of the The Afghan Times for the IUF Asia/Pacific.
The current situation of women workers in Afghanistan is dire due to the policies enforced by the Taliban since their takeover in August 2021. The Taliban has systematically marginalized women and girls, seeking to erase them from public life. They have implemented bans on education, restricted access to employment, and imposed severe restrictions on women’s freedom and mobility.
One of the first actions taken by the Taliban was the ban on high school education for women and girls in September 2021. Subsequently, they extended the ban to universities, preventing women from pursuing higher education opportunities. This has severely limited the educational prospects and intellectual development of Afghan women.
In December 2022, the Taliban issued a decree banning Afghan women from working for non-governmental organizations. This further hampered aid efforts and hindered the ability of aid workers to provide necessary support to families in need. The ban has created additional challenges in registering and verifying cases of those requiring assistance.
The current situation for women workers in Afghanistan is characterized by significant challenges and limitations. The Taliban’s policies have restricted access to employment opportunities, preventing women from contributing to the workforce. In some regions, women are completely barred from working, depriving them of the ability to pursue their chosen professions or earn a living.
Even in areas where women are allowed to work, they face numerous obstacles and limitations. The Taliban’s extremist and flawed interpretation of Islamic law imposes gender segregation and restricts women’s freedom of movement. These restrictions make it difficult for women to travel to workplaces or engage in certain occupations.
Women spoke with reporters for The Afghan Times about the hardship they face
The economic impact of these restrictions is profound. Many women who were previously employed in sectors such as education, healthcare, and government administration have been forced to cease their work. This loss of income and professional fulfillment has significantly affected their economic empowerment and independence.
Moreover, societal stigma and traditional gender norms persist, further hindering women’s participation in the labor force. Cultural biases and discriminatory practices undermine women’s rights and their ability to pursue employment opportunities.
Despite these challenges, Afghan women workers have demonstrated remarkable resilience and determination. Many have sought alternative ways to contribute to their families and communities, such as starting small businesses from home or engaging in informal work arrangements. Their unwavering commitment is a testament to their strength in the face of adversity.
Efforts to improve the situation of women workers in Afghanistan must prioritize gender equality, the rights of women in the workplace, and the elimination of discriminatory practices. Creating safe and inclusive working environments, ensuring access to education and skills training, and fostering economic opportunities are crucial steps toward empowering women and dismantling the barriers they face.
Ultimately the current situation of women workers in Afghanistan is fraught with challenges imposed by the Taliban’s policies. However, the resilience and determination of Afghan women inspire hope for a future where they can fully participate in the workforce and contribute to the development of their country.
Women share their experiences with reporters for The Afghan Times
We have extensively communicated with hundreds of women workers across nearly ten provinces of Afghanistan. Through various means such as phone calls, in-person meetings, messages, and video/audio interviews, we have actively gathered information from women predominantly employed in the hotel and agriculture sectors. Our efforts have focused on documenting and reporting their progress, as well as addressing the challenges they encounter.
The women workers have shared with us their experiences of progress in the face of limited opportunities. They have also discussed the cultural, economic, and educational program challenges they face, along with other difficulties encountered in their work.
Afghan women navigate new employment in hotels and agriculture amid challenges
Photo by a reporter for The Afghan Times
Amidst the closure of other employment opportunities, a significant number of women in Afghanistan are finding themselves drawn towards the hotel and agriculture sectors. These fields have become preferred career paths for many women, including those with professional backgrounds, non-professional workers, and those who have recently entered these industries.
Despite the daunting circumstances, Afghan women have displayed remarkable resilience and determination, showcasing their skills and expertise in these sectors. With limited options available, the hotel and agriculture industries offer inclusive and supportive work environments, fostering personal and professional growth for women.
Photo by a reporter for The Afghan Times
The hotel sector presents a range of opportunities, including management, guest services, and culinary arts, allowing women to demonstrate their talents and contribute to the success of the hospitality industry. Similarly, the agriculture sector has seen a surge in female participation, empowering women to make substantial contributions to food production and security. Roles such as farming, livestock management, and agribusiness have provided women with economic independence and a chance to contribute to the nation’s food self-sufficiency goals.
However, the decision to pursue careers in these sectors comes with its own set of challenges. Women face societal biases, gender disparities, and limited access to resources and training opportunities. Nevertheless, their determination to succeed and positively impact their families and communities remains unyielding.
In a remote area of Afghanistan, two women workers tend to their fields. Photo by a reporter for The Afghan Times
The increasing presence of women in the hotel and agriculture sectors signals a positive shift in Afghan society, reflecting the resilience and ambition of Afghan women. By embracing these career paths, women not only gain financial independence but also break barriers, challenge stereotypes, and contribute to the nation’s development.
As Afghanistan undergoes a critical period of transition, it is crucial to recognize and celebrate the achievements of these women. Their stories serve as a testament to the untapped potential within the female workforce and emphasize the importance of creating inclusive and equitable opportunities for all.
With a concerted effort from various stakeholders, including authorities, industry partners, and educational institutions, it is essential to prioritize the provision of education and training programs tailored specifically to the needs of women entering the hotel and agriculture sectors. Bridging the educational gap and offering comprehensive training initiatives will empower these women, unlocking their potential and fostering a more inclusive and prosperous workforce.
By investing in their education and training, Afghanistan can enhance opportunities, promote gender equality, and drive sustainable growth in these crucial sectors. It is through collaborative efforts that we can overcome the challenges faced by women transitioning into the hotel and agriculture industries, ensuring a brighter future for all.
Afghan students’ dreams shattered as Taliban close women’s schools
Photo by a reporter for The Afghan Times
Zahra Rahimi, a promising school student with hopes of pursuing higher studies in her favorite faculty, finds her dreams shattered as the Taliban regime in Afghanistan closed down women’s schools across the country. The abrupt closure of her school has left Zahra without access to education and uncertain about her future prospects.
Zahra, like many young women in Afghanistan, had aspired to continue her education after completing high school. With a passion for learning and a desire to specialize in her preferred field, she eagerly anticipated the opportunities that awaited her. However, her aspirations were abruptly curtailed by the Taliban’s rise to power.
The new regime’s stringent policies led to the immediate closure of women’s schools, stripping Zahra and countless others of their right to education. The decision has cast a shadow of uncertainty over the educational future of young women, leaving them at a disadvantage in their pursuit of careers and personal development.
Currently, Zahra finds herself working in a sweet bakery, a job that she had taken up out of necessity rather than choice. She explains that she initially aimed to work in the hotel industry, a field she had hoped to study after completing her education. Unfortunately, due to the closure of schools, Zahra was unable to gain the necessary qualifications and knowledge required for employment in her desired profession.
The lack of education in her chosen field has presented Zahra with numerous challenges. Without formal training or credentials, she faces difficulties in finding employment opportunities that align with her skills and aspirations. The sudden shift in her career trajectory has left her feeling unprepared and ill-equipped to navigate the job market.
Zahra’s story is emblematic of the struggles faced by many young women in Afghanistan following the Taliban’s takeover. The closure of women’s schools not only hampers individual growth but also impedes the nation’s progress by denying its women the chance to contribute fully to society.
International organizations, human rights advocates, and concerned individuals worldwide have voiced their deep concern over the Taliban’s actions, urging for the restoration of women’s education and the protection of their rights. They stress that education is a fundamental right that should be accessible to all, regardless of gender.
As Zahra and countless others grapple with the challenges brought about by the closure of women’s schools, the hope for a brighter future lies in the collective efforts of the international community to support and empower Afghan women. By working together to promote access to education and advocate for gender equality, we can help individuals like Zahra reclaim their dreams and rebuild a more inclusive society.
Women in the hotel sector are constrained by a lack of education and training
Amid notable advancements in various sectors, women in Afghanistan are grappling with numerous challenges. While agriculture and the hotel industry have gained popularity as sectors for female employment, women face constraints due to a lack of professional education, training, and opportunities for growth.
Photo by a reporter for The Afghan Times
The emergence of women taking on diverse roles within the hotel industry, such as cooking and more, represents a significant departure from traditional gender norms in Afghanistan. However, despite this encouraging trend, women continue to encounter significant barriers that impede their full integration into the industry. In a comprehensive survey involving hundreds of women, not a single woman was found to have pursued formal education in the hotel sector. Consequently, all female hotel workers in Afghanistan have entered the field without prior educational training or access to relevant programs.
This dearth of educational opportunities translates into a workforce composed entirely of women who lack formal training or exposure to educational programs in the hotel sector. As a result, these women must rely on their inherent skills, resilience, and on-the-job learning to navigate their roles within the industry. Their remarkable achievements in the face of such adversity underscore the immense potential for growth and empowerment that could be realized if women were provided with formal education and training opportunities in the hotel sector.
Addressing this disparity and fostering inclusivity within Afghanistan’s hospitality industry are critical steps towards achieving gender equality and promoting economic development. Encouraging tailored educational initiatives specifically designed for women in the hotel sector is crucial to equipping them with the necessary skills and knowledge to excel in their roles. By dismantling the barriers that hinder women’s entry into the field, the untapped potential of countless aspiring women can be unlocked, contributing to the overall progress of Afghanistan’s economy.
It is imperative for relevant stakeholders, including government bodies, NGOs, and educational institutions, to collaborate and develop comprehensive programs that provide women with access to quality education and training opportunities in the hotel industry. Furthermore, promoting gender-sensitive policies and initiatives that establish a safe and inclusive work environment for women will be essential in sustaining their progress and inspiring others to follow suit.
As Afghanistan endeavors to build a more inclusive society, addressing the gender disparity in the hospitality sector must take center stage in efforts to empower women and foster economic growth. Offering education and training opportunities will not only enable women to thrive professionally but also contribute to the overall development of the nation. This transformation will turn the hotel sector into a vibrant and diverse industry that embraces and celebrates the talents of all its members.
Taliban extends ban on women’s education to private universities, hindering women’s pursuit of higher studies
In a further blow to women’s educational rights, the Taliban, who previously barred girls from attending public universities, have now extended their ban to private educational institutions. This latest restriction, implemented on January 28, 2023, has created additional obstacles for women in pursuing their desired academic paths.
Masooma, an agricultural science graduate works on her own mushroom farm. Photo by a reporter for The Afghan Times
Previously, the Taliban’s ban on girls attending public universities had already drawn international condemnation. Now, with the inclusion of private universities, the opportunities for women to access higher education in Afghanistan have become severely limited. This regressive policy not only undermines the fundamental right to education but also restricts the potential growth and development of women in the country.
Interestingly, despite these setbacks, there has been a recent surge in the presence and interest of women in agriculture faculties within Afghan universities. This notable increase in female enrollment in agricultural studies has had a positive impact on Afghanistan’s economy. The significant progress made by professional women in the field of agriculture has captured both domestic and international attention.
Unfortunately, the ban on women’s education has cast a shadow over these promising developments. As progress continues behind closed doors, the potential contributions of Afghan women to the country’s economic growth and prosperity risk being stifled.
The international community remains concerned about the deteriorating state of women’s rights in Afghanistan, as the Taliban’s restrictions further entrench gender inequality. The denial of education not only hampers individual aspirations but also hinders societal progress and inclusivity.
As the world watches Afghanistan navigate this challenging period, the plight of women in pursuing education serves as a stark reminder of the obstacles they face in their quest for personal and professional fulfillment.
Challenges faced by women workers in the IUF Sectors in Afghanistan
Photo by a reporter for The Afghan Times
Women workers in Afghanistan’s agriculture, hotel, and International Union of Food, Agricultural, Hotel, Restaurant, Catering, Tobacco and Allied Workers’ Associations (IUF) sectors encounter numerous obstacles that hinder their progress and equality. A closer examination reveals that the primary challenges they face include strict limitations imposed by the Taliban, a dearth of educational programs, restricted access to essential resources, and an inadequate work environment.
Firstly, the prevailing restrictions enforced by the Taliban pose a significant barrier for women working in these sectors. The Taliban’s policies often curtail women’s freedoms, restrict their mobility, and undermine their participation in the workforce. These regressive measures impede women’s ability to pursue their chosen occupations, stifling their economic independence and professional growth.
Photo by a reporter for The Afghan Times
Secondly, a lack of educational programs exacerbates the plight of women workers. Insufficient access to quality education and vocational training further restricts their opportunities for advancement. By investing in robust educational initiatives tailored to the specific needs of women in agriculture, hotels, and the IUF sectors, greater empowerment and skill development can be achieved, enabling women to overcome existing barriers and contribute more effectively to their respective industries.
Unrecognized and invisible, women strive to feed the country. Photo by a reporter for The Afghan Times
Another critical concern is the limited access to materials necessary for productivity and success. Women workers often face challenges in acquiring essential resources such as tools, machinery, and supplies. This scarcity significantly hampers their ability to perform their tasks efficiently and compete on an equal footing with their male counterparts. Ensuring equitable distribution of resources is crucial to bridging this gap and facilitating gender equality within these sectors.
Furthermore, the absence of a suitable work environment tailored to women’s needs adds to the challenges they encounter. The lack of adequate facilities, such as separate restrooms and nursing areas, compromises their safety, health, and overall well-being. By implementing gender-responsive policies and creating inclusive work environments that accommodate women’s requirements, employers can foster a more supportive atmosphere conducive to their success.
These multifaceted challenges faced by women workers in agriculture, hotels, and the IUF sectors demand immediate attention and targeted interventions. Governments, organizations, and stakeholders must collaborate to address the restrictive policies imposed by the Taliban, prioritize educational programs, enhance access to vital resources, and create gender-responsive work environments. Only through concerted efforts can Afghanistan unlock the full potential of its female workforce, ensuring equal opportunities and fostering sustainable economic growth for all.
Women engaged in farm work. Photo by a reporter for The Afghan Times
by IUF Asia/Pacific | May 24, 2023 | မြန်မာဘာသာ Myanmar language, Climate Crisis, Defending Democracy
နိုင်ငံတော်တော်များများမှာ စစ်တပ်ဟာ နိုင်ငံရေး၊ လူမှုရေးနှင့် စီးပွားရေး အကျပ်အတည်းကို အသုံးချပြီး သမိုင်းတလျောက်မှာ အရေးပေါ်ကြေငြာတာ၊ ဒီမိုကရေစီကို ယာယီဆိုင်းငံ့တာ၊ အာဏာသိမ်းယူတာမျိုး လုပ်လေ့ရှိပါသည်။ ယခုအခါ သဘာဝ ပတ်ဝန်းကျင်ဆိုင်ရာ အကျပ်အတည်းသည်လည်း စစ်တပ်တွေ ကြားဝင်ဖို့နဲ့ တပ်အင်အားတွေဖြန့်ထားဖို့အတွက် အသုံးချစရာတခုလည်း ဖြစ်လာစေပါသည်။ ရာသီဥတု ပြောင်းလဲမှုသည် ဆိုးရွားသော ရာသီဥတုအဖြစ်အပျက်များ ပိုမို ပြင်းထန်များပြားလာခြင်းကြောင့် အရေးပေါ် အခြေအနေများလည်း အကြိမ်ကြိမ် ပိုမိုကြုံတွေ့လာရတော့မည်။ သဘောက စစ်တပ်ရဲ့ အရေးပေါ်အာဏာရယူမှုနှင့် ဒီမိုကရေစီ ယာယီဆိုင်းငံ့ထားမှု အကြိမ်ကြိမ် ပိုမိုဖြစ်ပေါ်လာမည်။ နိုင်ငံတော်တော်များများမှာ ဒီလိုစဥ်ဆက်မပြတ် ရာသီဥတုဆိုင်ရာအရေးပေါ်အခြေအနေတွေက အမှန်တကယ်စိန်ခေါ်မှုတရပ် ဖြစ်လာပြီး ဒီမိုကရေစီနှင့် ဒီမိုကရက်တစ်အခွင့်အရေးများကို ဆက်လက် ဆိုင်းငံ့ခံရစေပါသည်။ တဖက်မှာလည်း ရာသီဥတုဆိုင်ရာ အကျပ်အတည်းကို ကိုင်တွယ်ရန်နှင့် ရာသီဥတုဆိုင်ရာ တရားမျှတမှု ရရှိစေရန် အဲဒီဒီမိုကရေစီနှင့် ဒီမိုကရက်တစ်အခွင့်အရေးများ လိုအပ်နေပေသည်။
၂၀၂၃ ခုနှစ်၊ မေလ ၁၄ ရက်နေ့ မှာ ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်နှင့် မြန်မာနိုင်ငံအနောက်ခြမ်းဒေသ မိုခါဆိုင်ကလုံး ဝင်ရောက်ခဲ့ချိန်မှာ ပြင်းအားအဆင့်နံပါတ် ၅ မုန်တိုင်းက ရခိုင်ပြည်နယ်မှာ အသက်ဆုံးရှုံး မှုများစွာနှင့်အတူ အပျက်အစီး များပြားခဲ့ပါသည်။ စစ်တွေမြို့တော် အများစု ပျက်စီးခဲ့ရပါသည်။
လူသားတွေကြောင့် ဖြစ်ပေါ်ရသည့် ရာသီဥတုပြောင်းလဲမှုရလဒ်တခုအနေဖြင့် မိုခါဆိုင်ကလုံးတို့လို ရာသီဥတုဆိုးရွားပြင်းထန်မှု များပြားလာတယ်ဆိုတာ ကောင်းကောင်းနားလည်လာကြပြီ ဖြစ်ပါသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ သိပ်နားမလည်ဖြစ်တာက ဒီပြင်းထန်ဆိုးရွားတဲ့ ရာသီဥတုဖြစ်စဥ်များ၏ နိုင်ငံရေးအခြေအနေ သည် သေဆုံးပျက်စီးမှုနှင့် အိုးမဲအိမ်မဲ့ ဖြစ်ရသည့်အခြေအနေအပေါ် လေးနက်သော သက်ရောက်မှုရှိ တယ် ဆိုတာပဲဖြစ်ပါသည်။
မြန်မာနိုင်ငံက ရက်စက်စွာဖိနှိပ်ခံရမှုနှင့် လူ့အခွင့်အရေးချိုးဖောက်မှုများကို ရဲဝံ့စွာအစီရင်ခံလေ့ရှိသော Women’s Peace Network မှ မေလ ၁၆ ရက်နေ့တွင် အရေးပေါ်ရှင်းလင်းချက် ပြုလုပ်ခဲ့ပြီး မိုခါဆိုင်ကလုံး၏ သက်ရောက်မှုကို အကဲဖြတ်ခဲ့ကြပါသည်။ စစ်တပ်က ဆိုင်ကလုံးကို အသုံးချပြီး နိုင်ငံရေးအရ ပိုမိုဖိနှိပ်နေမှု နည်းလမ်းများကိုလည်း ရှင်းလင်းချက်မှ လေ့လာခဲ့ကြပါသည်။
မိုခါဆိုင်ကလုံးအပေါ် စစ်အစိုးရ၏ တုံ့ပြန်ချက်ဆိုင်ရာ အစီရင်ခံစာ စတင်ထွက်ပေါ်လာရာမှာ စစ်အစိုးရအနေဖြင့် ရိုဟင်ဂျာ စစ်ပြေးဒုက္ခသည်များ၏ ရွှေ့ပြောင်းရေးကြိုးပမ်းချက်ကို အဖျက် အမှောက်လုပ်ခဲ့ပြီး သူတို့နေထိုင်ရာနဲ့ အနီးပတ်ဝန်းကျင်တွေ အကူအညီမရောက်အောင် ထိုအချိန် ကတည်းက ပိတ်ပင်ခဲ့တာကို ထုတ်ဖော်ခဲ့ပါသည်။ တခြားတွေ့ရှိချက်များထဲက ဒီတွေ့ရှိချက်များဟာ ၂၀၂၁ ခုနှစ် ဖေဖော်ဝါရီလ ၁ ရက်နေ့ စစ်အာဏာသိမ်းရန် ကြိုးပမ်းမှုနောက်ပိုင်း ရခိုင်ပြည်နယ်ထဲက အသားရောင်ခွဲခြားမှုကို ပိုမိုခိုင်မာစေသော စစ်အစိုးရ၏ လုပ်ဆောင်ချက်လည်း ဖြစ်ပါသည်။
“အဆင်ပြေသော ပေါ့ဆမှု”လို့ ပြောကြသလို ရခိုင်ပြည်နယ်နှင့် ဘင်္ဂလားဒေ့ရှ်နိုင်ငံက ရိုဟင်ဂျာ ဒုက္ခသည်စခန်းအပေါ် မိုခါဆိုင်ကလုံး၏ ပျက်စီးဆုံးရှုံးစေသော သက်ရောက်မှုက ၂၀၁၇ ခုနှစ်တွင် မြန်မာစစ်တပ်က ကျူးလွန်သော လူမျိုးတုံးသတ်ဖြတ်မှုမှာ မြန်မာနိုင်ငံမှ အတင်းအဓမ္မထွက်ပြေး ခဲ့ကြရတာကို ပြန်လည်အမှတ်ရစေပါသည်။ ၎င်းကို ကုလသမဂ္ဂ လူ့အခွင့်အရေး ကောင်စီမှ လူသား အပေါ်ကျူးလွန်သော ရာဇဝတ်မှုအဖြစ် သတ်မှတ်ခဲ့ပါသည်။
ဒီနေရာမှာ ရာသီဥတုဒဏ်ခံနိုင်မှုနှင့် စစ်အုပ်ချုပ်ရေးအောက်က နေထိုင်နေကြရသော လူဦးရေ၏ အားနည်းချက် ပေါင်းစည်းမှုကို ကျွန်ုပ်တို့ မြင်တွေ့ကြရမည်။ စနစ်ကျသော နိုင်ငံရေးအရ နှိပ်ကွပ်မှုနှင့် သတ်မှတ်ထားသော လူမျိုးစုများအပေါ် လူမျိုးတုံးသတ်ဖြတ်မှု လုပ်ရပ်များကြောင့် ဒီအားနည်းချက်ဟာ ကြီးမားကျယ်ပြန့်လာပါသည်။ ပြည်သူတွေဟာ အသက်ဆုံးရှုံးခြင်း၊ ၎င်းတို့နေအိမ်တွေ ပျက်စီးခြင်း၊ ချို့ တဲ့ခြင်းနှင့် စစ်ဘေးရှောင်ရခြင်းအပြင် ၎င်းတို့၏အသိုင်းအဝိုင်းများကို ကာကွယ်ရန်အတွက် ၎င်းတို့ကိုယ် တိုင် ပြင်ဆင်ဖို့ သို့မဟုတ် စုပေါင်းလုပ်ဆောင်ဖို့ကိုပါ ပြင်းထန်စွာ ကန့်သတ်ခံထားရပါသည်။
ဆိုင်ကလုံးကဲ့သို့လို ဆိုးရွားပြင်းထန်တဲ့ ရာသီဥတုနောက်ပိုင်း လူသားချင်းစာနာထောက်ထားမှု အကျပ် အတည်းမှာ အပြည်ပြည်ဆိုင်ရာ အကူအညီပေးရေးအဖွဲ့အစည်းတွေက စစ်အာဏာရှင်နှင့် လိုအပ်သလို ညှိနှိုင်းဆောင်ရွက်နေတာကို မကြာခဏ တွေ့ကြရပါသည်။ တချို့ ကယ်ဆယ်ရေး အေဂျင်စီများက ဗဟို ချုပ်ကိုင်ထားသော အာဏာရှင်အစိုးရများကို အကူအညီအတွက် ပိုမိုထိရောက်သော ဖြန့်ဖြူးရေး ယန္တရားတစ်ခုအဖြစ် ယုံကြည်ပုံရသည်။ ဒီယုံကြည်မှုက စစ်အာဏာရှင်တွေ ဆိုးဆိုးရွားရွား လာဘ်စားတာ၊ အများပြည်သူပိုင်ပစ္စည်း (လူသားချင်းစာနာထောက်ထားမှု အကူအညီ အပါအဝင်) တွေကို ဩဇာကြီးမားသူနှင့် ၎င်းတို့၏ ခရိုနီများမှတဆင့် လွှဲပြောင်းပေးအပ်တာမျိုးကို မသိကျိုးကျွံပြုလိုက်သလို ဖြစ်စေပါသည်။ အများပြည်သူပိုင်ပစ္စည်း ခိုးယူသုံးစွဲမှုက အာဏာရှင်တွေ ပထမနေရာ တည်ရှိနေခြင်း အဓိက အကြောင်းအရင်းများထဲက တချက်ဖြစ်သည်။
အရေးကြီးတာက အာဏာရှင်တွေအောက်မှာ လူသားချင်း အကျပ်အတည်းနှင့် လူသားချင်းအကူအညီ တွေဟာ နိုင်ငံရေးအရ ဆုံးဖြတ်ခံကြရသည်။ ရန်လိုသူများအဖြစ် သတ်မှတ်ခံထားရသော ပြည်နယ် နှင့်/ သို့မဟုတ် သီးခြားလူမျိုးစု သို့မဟုတ် ဘာသာရေးအစုအဖွဲ့များသည် လူသားချင်းစာနာထောက်ထားမှု အကူအညီများရရှိဖို့ ငြင်းပယ်ခံကြရပါသည်။ ကျွန်ုပ်တို့ မြန်မာနိုင်ငံမှာ မြင်တွေ့နေရသည့်အတိုင်း ပြည်သူတွေအပေါ် ဆင်နွှဲနေတဲ့ စစ်အစိုးရ၏ စစ်ပွဲက လူသားချင်းအကူအညီကိုပါ ထပ်ပြီး ငြင်းပယ်လာပါသည်။ အကြောင်းပြချက်ကတော့ ရှုပ်ထွေးမနေပါ။ လူသားချင်းစာနာထောက်ထားမှု ဆိုင်ရာ အကျပ်အတည်းတစ်ခု၏ သားကောင်ဖြစ်ရန်နှင့် လူသားချင်းစာနာထောက်ထားမှုဆိုင်ရာ အကူအညီများ ရရှိရန်အတွက် သင့်ကို လူသားအဖြစ် ဦးစွာသတ်မှတ်ကြရမည်။
၁၉၄၅ ခုနှစ်မှ စတင်ပြီး နိုင်ငံတော်တော်များများ (ပြင်ပနိုင်ငံ ကြားဝင်မှုရှိသော နိုင်ငံများ) မှာ ဒီမိုကရေစီ စတင်အဆုံးသတ်လာကြတာကို ကျွန်ုပ်တို့ တွေ့ရှိကြရပါသည်။ ထိုနိုင်ငံများမှာ ပြည်နယ်၊ တိုင်း၊ ခရိုင်ဒေသများအလိုက် နိုင်ငံတော် အရေးပေါ်အခြေအနေကြေငြာခြင်းနှင့် လမ်းမတွေအပေါ် စစ်တပ်ဖြန့်ထားခြင်းတွေ တွေ့ရှိရလေ့ရှိပါသည်။ စစ်တန်းလျားကနေ ထွက်လာတဲ့အခါမှာ စစ်ဗိုလ်ချုပ်များနှင့် ၎င်းတို့၏ ကလေးတွေက နိုင်ငံရေး၊ အရပ်သားနှင့် စီးပွားရေးနယ်ပယ်ဆီကို လျင်မြန်စွာ ရွေ့ပြောင်းလာပါသည်။
ရွေးကောက်တင်မြောက်ခံထားရသော လွှတ်တော် သို့မဟုတ် ကွန်ဂရက်တို့၏ အခွင့်အာဏာ ပြန်လည်ရရှိပြီး ဒီမိုကရေစီနည်းလမ်းတကျ ရွေးကောက်ပွဲ ပြန်လည်ကျင်းပနိုင်သည့်တိုင် စစ်တပ်က နိုင်ငံရေးပါတီများကို ထိန်းချုပ်ထားပြီး နိုင်ငံရေး၊ အရပ်သားနှင့် စီးပွားရေးနယ်ပယ်မှာ ၎င်းတို့ရဲ့ ခြေရာတွေကို ထိန်းထားပါသည်။ ဒါဟာ ပြည်သူတွေအတွက်တော့ အမြဲတမ်း အရေးပေါ်အခြေအနေ – အမြဲတမ်း အကျပ်အတည်း ဖြစ်လာရသည်။
ဤစဥ်ဆက်မပြတ်ဖြစ်ပေါ်နေသော အကျပ်အတည်းတွင် “ရာသီဥတုဒဏ် ခံနိုင်ရည်ရှိမှု” ကိုလည်း ပြန်လည်သတ်မှတ်ပါသည်။ ရာသီဥတုဒဏ်ခံနိုင်ရည် ရှိမှုမှာ ရာသီဥတုပြောင်းလဲမှု၏ အကျိုးသက် ရောက်မှုများအပေါ် သာတူညီမျှသော လူမှုရေး၊ စီးပွားရေးနှင့် ယဥ်ကျေးမှုဆိုင်ရာ တုံ့ပြန်မှုများကို ရရှိ စေရန် စုပေါင်းတာဝန်ယူမှုအပြင် လူသားကျန်းမာရေး၊ အသက်မွေးဝမ်းကျောင်းမှုနှင့် သဘာဝပတ်ဝန်း ကျင် အကာအကွယ်ပေးမှုတို့လည်း ပါဝင်ပါသည်။ ယခုအခါ ကျွန်ုပ်တို့ အသိုင်းအဝိုင်းအတွင်းက နိုင်ငံရေးဩဇာရှိသူများမှ ရာသီဥတုဒဏ်ခံနိုင်ရည် ပိုမိုရှိကြရန် တောင်းဆိုနေမှုက နောက်ထပ် ဆိုးရွား ပြင်းထန်သည့် ရာသီဥတုဖြစ်စဥ်ကို ကျွန်ုပ်တို့ ရိုးရှင်းစွာ ရင်ဆိုင်ရမည့်သဘောဟု အဓိပ္ပာယ်ရပါသည်။ စုပေါင်းဆောင်ရွက်မှုနှင့် တာဝန်ခံတာဝန်ယူမှုအတွက် ဒီမိုကရေစီ ယန္တရားတွေ ချွတ်ပစ်ခံလိုက်ရပြီး အခွင့်အရေးတွေ မရှိကြတော့သည့်အနေအထားမှာ ရာသီဥတုဒဏ်ခံနိုင်ရည်ရှိမှုဟာ ထိလွယ်ရှလွယ် သော အသိုင်းအဝိုင်းကို ခံနိုင်ရည်ရှိကြရန် ရိုးရိုးရှင်းရှင်းဖြင့် မျှော်လင့်နေစေသေည့် သဘောဖြစ်ပါသည်။ သို့မဟုတ် အဲဒီကနေ ထွက်သွားဖို့ပဲ ရှိပါသည်။
နိုင်ငံတော်တော်များများမှာ အာဏာရလက်ယာစွန်းတွေက ရာသီဥတုဆိုင်ရာ ငြင်းပယ်ခြင်းမှ ရာသီဥတု ထိတ်လန့်ခြင်းဆီကို ကူးပြောင်းနေပြီ ဖြစ်သည်။ ထိခိုက်မှုရှိသော အသိုင်းအဝန်း (အထူးသဖြင့် ရာသီ ဥတုဆိုင်ရာ ထိခိုက်လွယ်သော ကျေးလက်အသိုင်းအဝိုင်း)ကို ပံ့ပိုးကူညီရန်အတွက် တိုင်းပြည်လို အပ်ချက်ကို နိုင်ငံရေးအခွင့်အရေးအဖြစ် သူတို့ မြင်ကြသည်။ ဒီလိုအကျပ်အတည်းသစ်နဲ့ ရင်ဆိုင် နေရချိန် အာဏာရလက်ယာစွန်းတွေက ခိုင်မာအားကောင်းသော ခေါင်းဆောင်မှု အတွက် ထပ်ခါထပ်ခါ တောင်းဆိုနိုင်ပါသည် – အာဏာရှင်တွေ သုံးလေ့ရှိသော အသုံးအနှုံးတခုလည်း ဖြစ်ပါသည်။ အရေးပေါ် အခြေအနေတိုင်းလိုလိုမှာ ရာသီဥတုဆိုင်ရာအကျပ်အတည်းကို အသုံးချပြီး အာဏာရလက်ယာစွန်း တွေက နိုင်ငံကို ပြင်ပခြိမ်းခြောက်မှုကနေတုံ့ပြန်ရန်အတွက်ဆိုကာ ဒီမိုကရေစီ ဆိုင်ငံ့ခြင်းကို အကြောင်းပြပါသည်။
ဒီလိုရာသီဥတုအကျပ်အတည်းမှာ ဆိုးရွားပြင်းထန်သော ရာသီဥတုဖြစ်စဥ်များ၊ အပူလှိုင်းနှင့် တောမီးများကြောင့် ရာသီဥတုဆိုင်ရာအရေးပေါ်အခြေအနေများ ဆက်လက်ကြုံတွေ့နေရမည်။ ဤအရာသည် ပြင်းထန်သော ရာသီဥတုဖြစ်ရပ်တခုမှ တခြားတစ်ခုသို့ “ရာသီဥတု ကျာပွတ်ရိုက်ချက်”ဖြင့် ပိုမိုပြင်းထန်လာသည် (ဥပမာ – ရေကြီးရေလျံမှု ဖြစ်ပွားပြီးနောက်မှာ ရေရှားပါးမှု၊ မိုးသည်းထန်မှုဖြစ်ပွားပြီးနောက်မှာ တောမီးလောင်မှု) အကယ်လို့ ဒီလိုအခြေအနေက နိုင်ငံတော်အရေးပေါ်အခြေအနေတခုအဖြစ် ဆက်လက်ဖြစ်ပေါ်နေပြီး ဒီမိုကရေစီ ဆိုင်ငံ့ခံထားရမှုက အမြဲတမ်းလိုလို ဖြစ်လာစေမယ်ဆိုရင် ဘယ်လိုနေမလဲ?
by IUF Asia/Pacific | May 23, 2023 | Bahasa Indonesia, Campaigns, Secure Jobs, Sustainable Tourism
Dalam kemenangan besar bagi para housekeeper yang sebelumnya dipekerjakan melalui kontraktor/agen tenaga kerja, 700 housekeeper akan menjadi pekerja tetap yang dipekerjakan langsung di hotel dan kasino Crown Resorts di Melbourne, Australia. Sebagai hasil dari komitmen kampanye, pengorganisiran dan perundingan yang dilakukan oleh United Workers Union (UWU), mereka sekarang akan menikmati upah dan jam kerja yang lebih baik, hak cuti yang lebih baik, dan keamanan kerja yang lebih baik.
Berita kemenangan ini disambut baik oleh serikat hotel dan resor di seluruh wilayah Asia-Pasifik sebagai kemenangan bagi seluruh pekerja yang berjuang untuk mendapatkan pekerjaan yang aman..
Sebagai bagian dari Global Housekeeping Campaign (GHC), serikat pekerja di Asia Tenggara mengungkap kondisi kerja yang kejam, jam kerja yang berlebihan, dan risiko kesehatan yang dihadapi oleh para housekeeper outsource, lepas dan kontrak.
Secara khusus, Global Housekeeping Campaign di Filipina menuntut agar seluruh housekeeper dijadikan permanen dan kuota kamar – sumber utama beban kerja dan cedera yang berlebihan – dihapuskan.
Ketika kami mendengar tentang kemenangan UWU di Crown Resorts, kami segera memberi tahu anggota kami di NUWHRAIN dan ratusan housekeeper yang tergabung dalam GHC Filipina. Ini juga merupakan dorongan besar bagi mereka dan akan merevitalisasi kampanye kami. Geoffrey Labudahon, SENTRO’s coordinator of GHC Philippines.
Kami selalu menuntut agar housekeeper adalah pekerja langsung, permanen, dan bukan outsourcing. Dalam pandemi, semua orang melihat bahwa housekeeper adalah pekerja penting dan mereka berhak mendapatkan gaji yang lebih baik serta pekerjaan yang aman dan terjamin. Sangat senang melihat kemenangan UWU di Crown Melbourne memperkuat pesan ini. Galih Tri Panjalu, General Secretary of FSPM in Indonesia.
Housekeeper memainkan peran yang sangat penting di resor kasino. Mereka adalah bagian penting dari tenaga kerja utama kasino dan pekerjaan mereka sangat penting. Lebih banyak serikat pekerja perlu mengikuti contoh UWU dalam memenangkan pekerjaan tetap untuk para housekeeper. Ben Lawrence, Secretary of GMBWU at Resorts World Casino in Genting, Malaysia.
Anggota resor hotel dan kasino dari Filipina, Indonesia, Malaysia, dan Thailand mengirimkan ucapan selamat dan solidaritas, menyatakan “kalian menginspirasi kami!”
by IUF Asia/Pacific | May 23, 2023 | Bahasa Indonesia, Our Members, Sustainable Tourism
Kongres ke-8 SPM pada Januari 2023 mengesahkan resolusi untuk membentuk serikat pekerja pariwisata umum pada Hari Buruh Internasional.
Sebagaimana disepakati dalam Kongres ke-8 mereka pada bulan Januari 2023, FSPM mendeklarasikan pembentukan serikat anggota perorangan umum, SPM Pariwisata, di delapan wilayah di mana mereka memiliki anggota. Delapan wilayah tersebut adalah Semarang, Yogyakarta, Jakarta, Lampung, Bandung, Surabaya, Labuan Bajo, dan Bali.
Setelah kehilangan hingga 4.000 anggota di seluruh Indonesia dalam tiga tahun terakhir karena pandemi dan krisis pariwisata, FSPM mencari cara baru untuk mengorganisir lebih banyak pekerja untuk membangun kembali kekuatan serikat mereka.
FSPM memutuskan untuk membentuk SPM Pariwisata sebagai struktur baru untuk mengakomodasi pekerja individu di industri layanan makanan dan hotel serta pariwisata dan memenuhi kebutuhan nyata mereka akan serikat pekerja untuk melindungi mereka dalam situasi terburuk. Pada saat yang sama, FSPM mulai menyusun strategi pengorganisiran berskala besar. Bahkan sebelumnya, FSPM sering menerima pertanyaan dari pekerja yang tidak memiliki serikat pekerja di tempat kerja mereka yang menanyakan apakah mereka dapat bergabug dengan FSPM. “Tapi saat itu kami tidak bisa berbuat banyak,” kata Brother Galih Tri Panjalu, Sekertaris Umum FSPM.
Pendaftaran ke Departemen Tenaga Kerja
SPM Pariwisata Yogyakarta menjadi serikat berbasis individu pertama FSPM yang didaftarkan ke Departemen Tenaga kKerja pada tanggal 2 Mei. Disusul oleh SPM Pariwisata Semarang pada tanggal 8 Mei dan SPM Pariwisata Jakarta pada 19 Mei.
Brother Galih menyebutkan bahwa cukup sulit bagi pekerja di Indonesia untuk membentuk serikat pekerja karena citra buruk serikat pekerja yang tercipta di mata buruh dan pengusaha. Peraturan dalam hukum Indonesia yang mensyaratkan minimal 10 orang untuk berserikat di tempat kerja juga terkadang menjadi kendala.
“Ini adalah wadah terbaik bagi kita apabila hak-hak kita sebagai pekerja digerogoti,” kata Brother Muhamad Ikhsan, seorang pekerja di jaringan restoran lokal, dalam pertemuan untuk mendirikan serikat baru ini pada tanggal 15 Mei. Ia menambahkan bahwa pekerjalah yang seharusnya membela hak-hak mereka sendiri.
Saat menjelaskan pentingnya berserikat dan berjuang bersama, Brother Rival Yunaldi, Organizer FSPM, mengatakan: “Ada serikat saja terkadang sulit melindungi hak-hak pekerja, apalagi pekerja diharapkan untuk membela hak-haknya seorang diri.”
Fafin Lubis, anggota pendiri serikat pekerja pariwisata umum
Pada rapat pendirian serikat pariwisata umum, para pekerja restoran mengangkat beberapa isu tentang pelanggaran hak-hak pekerja di sektor tersebut, seperti penggunaan pekerja harian, penyalahgunaan pekerja paruh waktu dan lembur yang tidak dibayar. Brother Fafin Lubis, seorang Asisten Manajer di jaringan restoran internasional, menjelaskan keinginannya untuk menciptakan lingkungan kerja yang “kondusif, harmonis dan sejahtera” dengan membentuk serikat pekerja.
Pengorganisiran untuk Masa Depan
Mengorganisir SPM Pariwisata merupakan upaya pengorganisiran jangka panjang. Ini merupakan langkah awal yang menurut FSPM penting dalam menyediakan wadah bagi pekerja yang tertarik untuk bergabung dengan serikat pekerja.
SPM Pariwisata tidak terbatas pada pekerja hotel dan restoran. FSPM menyasar lebih banyak pekerja di bisnis pariwisata lainnya seperti pekerja di lokasi wisata, pemandu wisata, pekerja lapangan golf, bahkan pengemudi pengantaran makanan. “Kami ingin mengorganisir untuk memperbanyak anggota serikat dari sektor-sektor yang selama ini belum diorganisir dengan baik” kata Brother Galih.
Diskusi mengenai strategi pengorganisasiran SPM Pariwisata
Dalam hal pengembangan strategi pengorganisiran, FSPM akan melakukan program pendidikan bagi anggota SPM Pariwisata untuk meningkatkan kapasitas mereka sebagai anggota serikat. Anggota SPM Pariwisata akan didorong untuk kemudian mengorganisir dan dan membentuk serikat sendiri di tempat kerja mereka.
“Dengan hadirnya serikat pekerja berbasis individu ini, semakin banyak celah untuk lebih banyak pekerja bergabung ke serikat. Jadi, jika sesuatu terjadi terhadap si pekerja, atau mereka dihadapkan pada situasi yang tidak memihak, mereka bisa mendapatkan perlindungan atas hak, kesejahteraan dan kelangsungan pekerjaan mereka,” kata Brother Galih.
